Driehonderdvijfenzestig. Eén rondje om de zon. Vier seizoenen. Gevoelsmatig een heel mensenleven en tegelijkertijd één adem. Eerst was er alleen een trailer en nu een heel huis, waar we ineens in wonen. Met katten op de vensterbank, een kruidenspiraal en appelboom in de voortuin. Waar het als vakantie voelt, voor heel even, voordat het normale leven weer begint. Het ruikt hier naar alle dagen buiten zijn en blote voeten in het gras of naar regen en modderschoenen. De lucht is oneindig en we krijgen alle vormen in wolken voorgeschoteld. Alles is nog nieuw en tegelijkertijd vertrouwd, deze muren waar ik elk plekje ken. Waar alle deukjes een herinnering hebben van een moment lang geleden. Of was het gister? Langzaam wortelen we in dit nieuwe stukje tijd en ruimte.
Tijd om ons te irriteren aan alle klussen
Er is hier tijd. Tijd om de was droog te kijken en een boek te lezen. Tijd om in de tuin te struinen en te kijken wat er boven komt. Tijd om verdrietig te zijn omdat wat er was er nu niet meer is en we andere paadjes inslaan die beter bij onze voeten van nu passen. Tijd om ons te irriteren aan alle klussen die nog afgemaakt moeten worden, maar niet de zin om eraan te beginnen. Tijd om eindelijk te leven in het project wat ons leven overnam.
De dagelijkse dingen kosten meer tijd
Alles gaat langzamer hier, bijna ongemerkt. De dagelijkse dingen kosten meer tijd, de basale behoeften zijn hoofdonderwerpen geworden. Pas als ik de wereld in ga, naar werk met de trein, voel ik dat ik harder moet lopen en sneller moet denken. Alsof ik een zee in loop en de golven me meenemen. Dan worden er weer andere dingen belangrijk gemaakt. De dingen die echt belangrijk zijn verschrompelen tot tussendoortjes. Na een werkdag word ik weer aan land gespuugd, waar de tijd vertraagd met mij.
De grote dingen die klein gemaakt zijn worden weer groot, de dingen die groot gemaakt zijn worden weer klein. Zouden we voor eeuwig vertragen als we hier niet meer weggaan? Dat het verschil tussen onze tijd en die van hen zo groot wordt dat we elkaar niet meer kunnen ontmoeten, wegdrijven in een andere dimensie? Of misschien worden we zo traag dat de wereld niet meer sneller kan en we als een anker zijn waar alles langzaam aan heen en weer deint.
Wil je meer lezen? Download dan gratis editie 12 van Klein Wonen Magazine
