Je kunt met een tiny house in het bos heerlijk wonen met en in de natuur, maar het kan ook met een boot op het water. Ed Lonnee woont al meer dan tien jaar op zijn zeilboot en wil niets liever. ,,Je woont dan wel klein, maar je hebt elke dag een ander behangetje.’’
Als klein jongetje van twee jaar oud hoort Amsterdamse Ed al het water tegen de boeg van de zeilboot van zijn ouders klotsen. ,,Dat heeft waarschijnlijk mijn DNA geroerd. Tijdens mijn jeugd was ik altijd op, aan en in het water’’, vertelt de 53 jarige timmerman en fotograaf, die tien jaar geleden het besluit neemt een boot als huis te verkiezen. ,,In 2004 ontwierp ik een watervilla van 200 vierkante meter en een inhoud van 600 kubieke meter. Deze heb ik zelf gebouwd, maar gaandeweg ben ik meer in tiny houses gaan geloven als oplossing voor meerdere vraagstukken. Na een scheiding heb ik alles wat ik overhield aan geld, in mijn schip van 35 vierkante meter gestoken.’’
Tekst gaat verder onder de foto.
Ontspullen
Van zijn riante watervilla naar zijn minieme woonruimte aan boord van een zeilschip plaatst Ed voor een onontkoombaar proces: ontspullen. ,,Dat was voor mij noodzakelijk om deze leefstijl van een vrijer leven te ondersteunen. Je kunt alles natuurlijk in een keer wegkwakken, maar dat kan voelen als een amputatie.’’ Dus huurde hij een zeecontainer. ,,Dat was al een aardige stap, maar op een gegeven moment merk je dat die zeecontainer meer een belemmering aan het worden is dan een zegen. Het proces liet mij de te nemen stappen zien.’’
Tekst gaat verder onder de foto.
Nu dobbert hij al een decennium lang relaxt en minimalistisch rond op de wateren van Noord-Holland en de Oostzee, leeft met de natuur en probeert van zo weinig mogelijk geld rond te komen. ,,Tijd is, in mijn ogen, het kostbaarste bezit dat wij hebben. Stress is daar de tegenhanger van. Ik verhuur mijzelf alleen om de noodzakelijke dingen te kunnen betalen. De tijd hebben om een vis te vangen is een leuke als voorbeeld. Aan de ene kant ontstressen en aan de andere kant de kosten van een kweekzalm besparen. Een brood bakken doe ik van mijn graan, dat ik maal en verwerk aan boord. Groenten zijn lastiger, maar sprouts (ontspruiten van groentezaden), zoals mung bonen, fenegriek en alfalfa, opkweken werkt redelijk goed! Ook probeer ik meer en meer uit de natuur te eten.’’
Tekst gaat verder onder de foto‘s.
Wildplukken
Sinds kort is Ed dan ook begonnen met wildplukken. ,,Jam maken van bosbessen, bramen of vlierbes is gewoon simpel. Wildplukken is best laagdrempelig. Ken je brandnetel? Mooi, dan kun je een prima soep maken! Zevenblad is ook een gemakkelijk te identificeren plant en daar maak je weer een prima stamppot mee. Al die dingen kosten natuurlijk behoorlijk wat tijd, maar ik investeer mijn tijd en geld liever in kennis en kunde dan in aandeelhouders’’, stelt de zeilbootbewoner, die zelf ook aardig handig is. ,,Daardoor lukt het mij om vrij goedkoop het onderhoud zelf te doen. Dit is voor mij een soort sport geworden. Kosten laag houden en geen overheadkosten te hebben. Als ik ergens lig geankerd en ik krijg wat klussen, dan vaar ik naar een haven, huur een Bo-rent autootje en doe dan mijn ding. Klus klaar. Auto weg. En dan is het tijd voor een biertje achter het anker, op een plek die je de adem beneemt. Je woont dan wel klein, maar je hebt wel iedere dag een ander behangetje!’’
Tekst gaat verder onder de foto‘s.
Voor zijn energievoorziening heeft Ed zonnepanelen en verwarmen doet hij met een houtkachel. ,,Op gesprokkeld hout stoken gaf de grootste aanpassing aan mijn schip door het moeten plaatsen van de houtkachel. Ook weer met de gedachte: ik ben in de natuur, aan het bewegen en bespaar daardoor op kosten. De centrale verwarming op diesel is er wel, maar die gebruik ik liever alleen in nood. Het installeren van zonnepanelen is een soort van ongoing proces. Op goede zonnedagen kan ik daardoor elektrisch koken. Ik ben ook bezig met een windmolen, maar dat is een soort contradictio in terminis. Op een ankerplaats probeer je natuurlijk zo rustig mogelijk te liggen en is er dus niet te veel wind.’’
Tekst gaat verder onder de foto.
Nieuwe vrienden
Met zijn leven in de natuur op het water zou je verwachten dat Ed liever warmere oorden dan de Noord-Hollandse kuststreek en de Oostzee opzoekt. Hij heeft er echter nog niet veel behoefte aan. ,,Ik kies ervoor om eerst Scandinavië te verkennen en daarna misschien, via Schotland en Ierland, naar warmere oorden te gaan. Fysiek gaat dat mij nu goed af en later kan ik waarschijnlijk wel wat meer warmte in mijn botten gebruiken. In de zomer ben ik aan het varen en ontmoet ik ook vaak mensen. In de winter lig ik in een haven en ook graag bij een stad. Dit jaar is dat Stockholm. Daar ontmoet ik die nieuw opgedane vrienden vaak weer en zo bouw je een zeewaardig netwerk op. Die vrienden probeer ik te laten nadenken of zij misschien weer mensen kennen waarvoor ik iets kan betekenen op het gebied van timmerwerk of fotografie. Daarmee probeer ik dus een nieuw vaargebied aanvaren en inkomsten te koppelen. Dit ook weer om de footprint van het forensen te beperken.’’
Tekst gaat verder onder de foto‘s.
Zijn huidige leventje van werken naar behoefte en leven met de natuur in zijn varende huisje bevalt Ed na tien jaar nog steeds goed. ,,Ik ben zeilen als voortstuwing, op jezelf aangewezen zijn en problemen oplossen met datgene wat je hebt, steeds meer als een uitdaging gaan zien. Het dynamische van het leven is voelbaar aan boord. Deze manier van leven brengt mij dichter bij de natuur en zet daardoor alle, in mijzelf aanwezige receptoren aan. Wat voor weer komt eraan? Lig ik goed? Is er drinkwater? Het mooiste aan dit leven is de vrijheid, maar dan wel gekoppeld aan nederigheid. Door het reizen merk ik dat mijn periferie is veranderd. Ik ben nu de gastarbeider. Je gaat jezelf anders opstellen. De branie waarmee je als rechtgeaard Amsterdammer of stadsmens door het leven gaat wordt bevraagd. Heerlijk om zo kwetsbaar te kunnen zijn en echt te voelen dat je leeft!’’
