Prachtig gelegen in een boomgaard tussen de weilanden staat het tiny house van Anne Marie en Iddo Hoekstra in de Alblasserwaard. Een plek waar veel klein wonen-liefhebbers van dromen, maar waarvan zij denken dit nooit te kunnen realiseren. Onzin, volgens het duurzaamheid nastrevende stel. ,,Als je bereid bent er veel tijd en energie in te steken, is er denk ik best veel mogelijk.’’
Een ondergaande zon piept nog net door de mist en boven de boerderij van de familie Verhoef bij het dorpje Brandwijk uit. Het bevroren gras van de weilanden rond het tiny house van het echtpaar Hoekstra maakt het een heerlijk plaatje. Het is een idyllische plek om te wonen en Anne Marie geniet vooral van het buitenleven. ,,Aan de voorkant hebben we een veranda, daar zitten we vaak. Vooral ’s avonds is het daar heerlijk. Je kunt dan de zon onder zien gaan boven de weilanden en de koeien van en naar de stal zien lopen met hun kalfjes. Op zomerse middagen zitten we graag aan de achterkant van ons huisje. Daar hebben we dan schaduw, er staat vrijwel altijd een windje en we hebben er uitzicht op molens en de polder. Aan de noordkant zit ik ’s morgens vroeg graag even te ontbijten. Dan zie ik de zon opkomen en heb ik de beschutting van een takkenril.’’
Tekst gaat verder onder de foto.
Zelf initiatief
De gelukkige bewoonster moet lachen als zij het buitenleven in de boomgaard schetst. ,,Zo lijkt het net alsof ons buitenleven alleen uit zitten bestaat. Het tegendeel is waar. Ons stuk van de boomgaard beslaat ongeveer 500 vierkante meter, waarin ik perken heb gemaakt met bloemen, kruiden, aardbeienplanten, een bessen- en frambozenstruik. We hebben houtsnipperpaadjes en veel gras. Genoeg te doen dus!’’, aldus de journalist van de regionale krant Het Kontakt Alblasserwaard, die zelf het initiatief nam richting de biologische boerenfamilie Verhoef. ,,Ik heb hen benaderd en gevraagd of zij ons een stukje grond wilden verhuren. Daarover hoefden zij niet lang na te denken.’’
Tekst gaat verder onder de foto.
200 tiny houses
De gemeente Molenlanden, waaronder Brandwijk valt, is positief over de realisatie van tiny houses. Er is zelfs een speciale initiatiefgroep van raadsleden, die zich met de nieuwe woonvorm bezighoudt. Binnen vijf jaar wil deze groep 200 tiny houses in Molenlanden realiseren met zo min mogelijk regels voor deze pilot. Dat de werkelijkheid een stuk weerbarstiger is, ondervonden Anne Marie en Iddo al snel. Ondanks de bereidwilligheid van de gemeente kostte het nog heel veel moeite om op het stukje agrarische grond te kunnen gaan wonen. ,,Ja, ik zal niet uitweiden over alle bureaucratie waarmee we te maken kregen. Dat was niet leuk. Het bezorgde me stress en kostte veel tijd. Dat kwam vooral omdat je niet alleen met een gemeente te maken hebt, maar ook met het waterschap en de omgevingsdienst.’’
Tekst gaat verder onder de foto.
Van kastje naar de muur
Daar waar gemeenten stapje voor stapje wat meer vertrouwd raken met het fenomeen tiny houses, is het bij het waterschap en de omgevingsdienst nog steeds een behoorlijk blinde vlek. Vooral over de afvalwaterbehandeling kon maar geen uitsluitsel worden gegeven. Het werd een onvervalste van het kastje naar de muur-procedure. ,,Het liefst hadden we een helofytenfilter aangelegd. Dat stuitte echter op zoveel problemen, dat we alleen voor ons grijs afvalwater uiteindelijk toch een aansluiting op het riool hebben gerealiseerd’’, aldus Anne Marie, die verder volledig off-grid woont met een noodvoorziening voor stroom en water. Ook is zij na drie jaar nog steeds bezig om recht van opstal te regelen. ,,Ook dat gaat niet vanzelf, omdat de agrariër zijn bedrijfsbelangen goed wil beschermen. Met een recht van opstal zorgen we ervoor dat het huisje in alle gevallen ons eigendom blijft, ook als bijvoorbeeld de grondeigenaar failliet zou gaan.’’
Tekst gaat verder onder de foto.
Veel ruimte
Anne Marie heeft alle rompslomp er ondanks vele stressmomenten wel voor over. ,,We wilden duurzamer leven en ook minder geld en tijd kwijt zijn aan ons huis. We woonden hiervoor in een heel leuk dijkhuis, maar het was wel een huis waaraan veel onderhoud nodig was. Bovendien was het lastig en duur om het beter te isoleren en het dak was niet geschikt voor zonnepanelen. Toen onze jongste dochter uitvloog zagen we onze kans schoon’’, vertelt de liefhebster van heerlijk banjeren in de natuur. Haar nieuwe woonplek bevalt dan ook uitstekend. ,, We hebben hier alles wat we nodig hebben. Natuurlijk is veel ruimte heerlijk, maar het is fijn dat onze ecologische voetafdruk nu beter past bij wat de aarde kan dragen.’’
Tekst gaat verder onder de foto.
Duurzamer leven
De 55-jarige journalist is zeer begaan met duurzaamheid en schrijft hier ook regelmatig met passie over. Twee jaar geleden kreeg zij nog de NPP-prijs voor Nieuwsbladjournalistiek voor haar artikelserie Klimaatadaptie in de polder. ,,De natuur is de plek waar ik tot rust kom en waarmee we als mensen veel meer verweven zijn dan we ons realiseren, denk ik. Ik ben erg bezorgd over de vermindering van biodiversiteit, wereldwijde problemen met drinkwater en de opwarming van de aarde. Het is vreselijk dat we de aardbol zo vervuilen en beschadigen. De aarde wordt een steeds vijandiger plek om te leven. Eerst voor de armere bevolkingsgroepen, maar uiteindelijk voor iedereen. Tiny wonen is een manier om duurzamer te leven.’’
Met het oog op een duurzamere wereld hoopt Anne Marie dat steeds meer mensen kleiner gaan wonen. ,,Of, als ze een groot huis hebben, dat opsplitsen, zodat ze het kunnen delen met anderen. Daarvoor is natuurlijk wel passend overheidsbeleid nodig. Helaas loopt de overheid niet voorop als het hierover gaat.’’ Ook agrarische grond biedt volgens haar veel meer kansen voor klein wonen. ,,Zeker. Boeren hebben vaak ruimte voor tenminste één huisje en kunnen zo meteen wat extra inkomsten genereren.’’
Tekst gaat verder onder de foto‘s.
Composttoilet
Iddo en Anne Marie hebben inmiddels tiny house-buurtjes gekregen en er komen in de nabije toekomst nog twee huisjes bij in de idyllische boomgaard van de familie Verhoef. Zelf genieten zij nog elke dag van hun woning. ,Het is sfeervol, geschikt voor onze oude dag en natuurlijk duurzaam. Dat laatste betreft de gebruikte materialen en ook de manier van leven, die het huisje mogelijk maakt’’, aldus de in Hardinxveld-Giessendam geboren bewoonster, die nauwelijks minpunten kan bedenken over haar woonleven. ,,Het enige dat tegenvalt is het composttoilet. Dat is toch niet altijd helemaal geurloos. Maar dat ik, dankzij instructies van Joseph Jenkins, goede compost kan maken van onze poep en gft, dat vind ik dan weer geweldig. De beste aspecten van deze manier van wonen zijn dat we iets kunnen doen tegen het klimaatprobleem en ons niet helemaal machteloos hoeven te voelen. En dat we veel meer buiten leven op een prachtige plek.’’
