De donkere tijd, alles vertraagd en verstild. Tijd om naar binnen te keren, energie te verzamelen en geduldig te wachten op de lente. Niet ons grootste talent: geduldig zijn of wachten. Lastig als je geleerd hebt om altijd alles uit de dag te moeten halen, ogen dicht voor de natuurlijke cyclus van de seizoenen. Dat de mensenwereld altijd maar door en door en door moet draaien, binnen in gebouwen badend in het kunstlicht.
We voeren rond op een groot zeilschip
In het donker vullen de herinneringen aan reizen naar ergens anders mijn gedachten. Nu de dagen korter worden en de nachten steeds langer, voert mijn hoofd me mee naar Spitsbergen. Deze eilandengroep bevindt zich bijna op het dak van de wereld, waar de zon in de zomer nooit meer ondergaat en in de winter een paar maanden verdwijnt onder de horizon. We voeren rond op een groot zeilschip, tussen de ijsschotsen en het woeste landschap dat geen boodschap aan ons leek te hebben. Een rauwe schoonheid die ondanks haar onvergeeflijkheid heel breekbaar is. In deze woestenij schuilt een hele hoop leven. De natuur hier is gebaseerd op minimaal energiegebruik om te overleven. Teveel bewegen betekent verspilling van energie en kan de dood tot gevolg hebben. Elk dier en elke plant is zo gespecialiseerd in het overleven in deze onherbergzame omstandigheden en doet dat al zo lang. Alles gaat hier traag.
Langzaam ga je terug naar je natuurlijke ritme
We kijken naar de zon die zijn hoofd net boven de golven uitsteekt, het is midden op de dag en we vangen de laatste stralen van het jaar op met onze koude wangen. Het licht wordt in stilte uitgezwaaid, we zeilen de poolnacht in. In tegenstelling tot waar ik vandaan komt wordt
de donkere tijd met veel liefde ontvangen hier op het dak van de wereld. Als de nachten niet meer eindigen is er eindelijk tijd om tot rust te komen. Langzaam ga je terug naar je natuurlijke ritme, als je moe bent slaap je en als je energie hebt ga je dingen doen. De bedachte tijd valt weg, er is alleen nog maar een innerlijke klok die telt. De natuur hier maakt je nederig. Waar in Nederland slecht weer alleen slecht uitkomt, omdat je er doorheen moet, is dat hier geen optie. Als het stormt blijf je binnen en wacht je tot het weer over is gewaaid, de mens moet haar plannen en ideeën opzij zetten en bestaat alleen bij gratie van de natuur.
Soms is het beter om de storm af te wachten, te vertragen en de energie te sparen. De wereld is niet altijd maakbaar of naar je hand te zetten, het enige wat je kan doen is besluiten hoe je met het weer om gaat. Je kan tegen de wind in blijven rennen, maar het is ook een optie om het over te laten waaien en op krachten te komen. Omring je met andere levende dingen en kijk hoe zij het doen: rustig aan.
Tim
Tim van der Meer werkt doordeweeks als paraveterinair dierenartsassistente, in het weekend als tiny house-bouwer en alle momenten van de dag als beeldend kunstenaar, dromer en verhalenverzamelaar. Al van jongs af aan voelden boten, boomhutten, de slaapcoupé in de trein en andere zelfgebouwde nestjes meer als thuis dan een grote mensen-huis. Ze is het meest op haar gemak in kleine ruimtes waar de grens tussen buiten en binnen dun is en de wereld aan je voeten ligt. Op dit moment is ze samen met haar vriend, met hulp van haar stiefvader, bezig met het bouwen van een klein huisje: Walden. Op hun Instagram pagina waar.is.walden is het project te volgen.
Wil je meer lezen? Download dan gratis editie 10 van Klein Wonen Magazine