Dat zij als vrije kunstenaars als alternatief worden bestempeld is prima, maar dat een grote ecologische voetafdruk de norm is vinden ze eigenlijk maar vreemd. Wiebe Radstake en Suzan Dahmen willen graag zo snel mogelijk een woon-werkgemeenschap stichten in een groen stukje van hun geliefde Zeeuwse land. Hun droomhuis heeft het tweetal al gevonden in een oude Engelse dubbeldekkerbus. Nu nog een legale droomlocatie! Een interview over verlangens, zelfvoorziening, samen wonen, ecologisch leven en zeilen.
In hart en nieren is Wiebe eigenlijk een zeebonk, maar wel een met een ecologisch hart
Wiebe Radstake houdt van vrijheid. In hart en nieren is hij eigenlijk een zeebonk, maar wel een met een ecologisch hart. Ieder jaar verblijft hij maandenlang op de woelige wateren tussen Nederland en Zuid-Amerika op het schip Tres Hombres. Hiermee haalt hij voor de organisatie Fairtransport op ecologisch verantwoorde manier chocolade, rum, koffie en thee naar Europa. ,, Deze biologisch geproduceerde producten worden zonder motor, want die hebben we niet, naar Europa gebracht. Fairtransport wil aantonen dat je ook vracht kan vervoeren zonder vervuiling. Je kunt bijvoorbeeld wel biologische kiwi’s uit Nieuw Zeeland gaan halen, maar als die dan met een vrachtschip naar Nederland komen dan vervuil je nog ontzettend veel. Dit is de missing link tussen de producent en de consument. We willen weten waar ons voedsel vandaan komt’’, vertelt de moderne VOC-er, die deze winter zijn rol als stuurman heeft ingeruild voor die van kapitein.
Zelfvoorzienend leven is Suzan haar grote streven
Vrijheid is ook voor Suzan Dahmen de sleutel naar een gelukkig leven, maar zij houdt haar voeten liever op de grond. Of liever in de aarde! Aan een echt beroep doet zij naar eigen zeggen niet, maar werkt wel in een dynamische boomgaard en bakkerij. Het liefst kijkt ze naar de kippen en naar hoe alles in de tuin groeit en verandert. Zelfvoorzienend leven is haar grote streven.
We houden er allebei van om samen thuis te zijn in onze dubbeldekker
Hun dubbeldekkerwoning in een verlaten Zeeuwse boomgaard is voor Wiebe en Suzan de grote verbindende factor in hun leven. ,,We houden er allebei van om samen thuis te zijn in onze dubbeldekker. Regelmatig woon ik hier meerdere maanden in mijn eentje als Wiebe op zee zit, maar ik vind het fantastisch om zo te wonen. Waar wij nu wonen is een waar stukje perenoerwoud waar spontaan allerlei andere eetbare soorten tussen zijn gaan groeien, zoals frambozen en bessen, maar ook allerlei bomen als de eik, vlier, es en rozenstruiken. Ik vind dit fantastisch. Nu laat ik druiven, bonen en pompoenen de bomen in klimmen en struinen onze twee kippen, de haan en het kuiken door dit oerwoud’’, vertelt Suzan. Ondanks zijn hang naar de zee heeft ook Wiebe in de dubbeldekker zijn echte thuis gevonden. ,,Toen we nog niet samen woonden hadden we het er over om op een boot te gaan wonen maar Suzan is te veel gehecht aan haar tuin en wil ‘voeten in de aarde’ hebben. En het is goed zo, nu woon ik ongeveer de helft van mijn tijd op zee, tijdens mijn zeiltochten, en de helft op het land. Het is fijn om van een schip te komen en dan niet weer thuis te komen op het volgende schip waar aan geklust moet worden.’’
Alternatievelingen is eigenlijk een geuzennaam
Wiebe en Suzan hebben hun droomhuisje sfeervol en knus ingericht, maar in tegenstelling tot de meeste andere bewoners van kleine woningen is ontspullen niet hun hoogste prioriteit. Rond Wiebe’s piano is iedere centimeter benut voor zijn indrukwekkende verzameling vinylplaten, cd’s en boeken, maar ook de rest van het huis is rijk gedecoreerd met allerlei spulletjes. Ze voelen zich er prima bij. ,,Wiebe is wel echt de verzamelaar van ons twee. Hij neemt van zijn zeereizen over de hele wereld dingen mee, maar dan wel dingen die door lokale mensen worden gemaakt en niet worden geïmporteerd uit China of wat dan ook. Verder hebben we veel muziek en literatuur. Het is heerlijk om bij het vuur in de winter een boek te lezen terwijl een jazz elpee op staat. Daar komt geen scherm bij kijken en dat willen we ook niet.’’
Wiebe en Suzan en hun medestrijders zijn bekende gezichten in de regionale media, die hen traditioneel als alternatievelingen omschrijven. Een typering waar zij totaal geen moeite mee hebben, maar wel vraagtekens bij zetten. ,,Alternatievelingen is eigenlijk een geuzennaam, je zou het als iets negatiefs kunnen zien maar we zijn er wel trots op. Toch vinden we het raar dat dit niet als normaal wordt gezien. Het heeft iets treurigs dat wij alternatief zijn terwijl het als normaal wordt gezien om een grote ecologische voetafdruk te hebben. Wat wij willen is simpel. Op onze eigen manier leven, tussen het groen, waar we tijd en ruimte hebben voor de kunst die leven heet.’’Het volledige artikel is te lezen vanaf pagina 10 in editie 7 van Klein Wonen Magazine
