Daar ging ze. Eindelijk. In stijl. Na dagen verwachtingsvol naar telefoons te hebben gestaard, wachtend op een bericht van de vervoerder. Ongeduldig en klaar om te gaan. Dit moment was misschien wel het spannendste van alle spannende dingen tijdens dit project, of in ieder geval het meest spectaculair. Vanaf de sprong in het diepe om een huis te gaan bouwen en al onze vrije tijd hieraan te besteden tot de knoop doorhakken om weg te gaan uit een leven wat zo vertrouwd is. Alle besluiten werden opeengepakt in dit moment; alle liefde, ruzietjes, ochtenden vroeg opstaan, angsten, tot elkaar veroordeeld zijn, groeipijnen. Het werd allemaal opgetild en naar een nieuwe bestemming gebracht.
Onze bouwplaats bleef leeg achter
We knipperden één keer met onze ogen en ze hing al in de lucht, alsof ze niks woog. Een vliegend huis. Daarna voor het eerst op de wielen, vliegtuigwielen, geen wonder dat ze zo makkelijk opsteeg. Door een tractor die rechtstreeks uit een kinderboek gereden leek te zijn, met Sjon achter het stuur, werd ze het terrein afgereden. Alsof dat de normaalste zaak van de wereld was. Onze bouwplaats bleef leeg achter, samen met een paar angsten en onzekerheden die wie niet meer nodig hadden. Van de tractor werd ze weer in de lucht gehesen om de wielen en assen eronder vandaan te halen, zodat ze niet onthoofd zou worden door een viaduct als ze op de dieplader stond. In optocht reden we achter haar aan, onze bijzondere buit verdedigend tegen de mensen met haast op de weg. Door de hagelbuien heen richting de Veluwe.
Zachtjes schommelend in de wind
In Apeldoorn werden we verwelkomd door de nieuwe buren op het terrein van Klein Zuidbroek, die als een mierenkolonie in razendsnel tempo de resterende rijplaten op hun plek legden. De kraan liet haar langzaam, onder begeleiding van veel handen die haar vasthielden in de harde wind, zakken op haar plek. Thuis. Voor de middag goed en wel voorbij was hadden we een huis dat waterpas stond. Met een paadje naar de voordeur, vergezeld door een lampje en een boompje. Daar staat ze. Eindelijk. Zachtjes schommelend in de wind, als een boot. We kunnen ‘s nachts de maan zien vanuit het slaapkamerraam en ‘s ochtends de zonsopkomst vanuit bed.
Als het regent transformeert ze in een tent waar het water ritmisch op valt, wanneer er een vogel op het dak landt en rondloopt, verandert ons huisje in een boomhut. Ze lijkt zich constant aan te passen aan het moment, een levend huis, mee bewegend met haar omgeving.
Wil je meer lezen? Download dan gratis editie 12 van Klein Wonen Magazine
