Mariëlle Herreveld en haar man Gerbrand Verkleij reizen drie jaar lang met het openbaar vervoer naar Bali en eenmaal terug in Nederland willen zij niets liever dan terug naar de basis. Ze kopen een stuk land aan de rivier Lek en beginnen aan de droom van vele tiny house-liefhebbers: een eigen zelfvoorzienende tuin compleet met moestuin, fruitboomgaarden en een voedselbos. De beide vijftigers genieten elke dag met volle teugen van hun paradijsje. ,,Vooral van de vogels en insecten op een zonnige dag en van de harmonie die de tuin uitstraalt.’’

Onze Mengelmoestuin is ingericht als een park

Hun natuurlijke domein hebben Mariëlle en Gerbrand omgedoopt tot Mengelmoestuin, die zij vanaf deze maand ook weer iedere vrijdagmiddag voor het publiek openstellen. Liefst anderhalve hectare groen beheren de Zuid-Hollanders aan de Lekdijk-Oost tussen Bergambacht en Ammerstol. De naam is een verwijzing naar de manier waarop zij hun fruit, groenten en kruiden kweken. Op natuurlijke wijze in samenhang met de kosmos. Dus geen keurig in rijtjes geplante kropjes sla bij elkaar, maar alles lekker wild door elkaar. ,,Onze Mengelmoestuin is ingericht als een park. Met paadjes, doorkijkjes en zitjes. ,,We hebben ook een bijenstal, die heel belangrijk is voor de bestuiving van de fruitbomen. Van alle fruitoogst maken we sappen en jams en van de kruiden maken we kruidenremedies. Deze verkopen we op diverse markten, zoals de Rotterdamse Oogstmarkt. Dat is nu ons inkomen.’’ vertelt de 52-jarige Mariëlle, die net als haar even oude man Gerbrand imker is.

We wilden een plek voor onszelf creëren

Een zelfvoorzienende tuin is de droom van vele tiny house-liefhebbers, maar voor Mariëlle en Gerbrand is het dat nooit echt geweest. ,,Het is gewoon zo ontstaan. Heel natuurlijk meanderend. Voor ons beide geldt dat we geen behoefte hebben aan kinderen, een groot mooi huis, luxe en consumptiedrang en dat soort dingen. We waren net thuis van een reis van 3 jaar over land met het openbaar vervoer naar Bali en een stuk terug. Bij terugkomst wilden we terug naar die basis, die we onderweg zoveel mochten beleven en waarvan we deel uit mochten maken. We wilden een plek voor onszelf creëren.’’ Hun oog valt op een groot stuk land aan de Lekdijk. Een hectare vol fruitbomen overwoekerd met braamstruiken. ,,Maar tijdens de onderhandelingen kwam de buurman ons vertellen dat hij ook ging verkopen. We besloten toen voor die halve hectare te gaan, omdat die aan de dijk lag met een eigen opgang, elektra en watervoorzieningen. Ondertussen hielden wij wel dat hectare stuk bij en begonnen de bramen te verwijderen. Enkele jaren later hebben we, toen we weer wat geld hadden, die andere hectare aangekocht.’’

,,Wat eraf komt gaat er weer in. Elk takje, blaadje en poepje’’

Het Zuid-Hollandse stel tuiniert volledig op natuurlijke wijze, waarbij de maanstand een belangrijke rol speelt. Een groot deel gaat volgens de permacultuur, maar niet alles. ,,Een beetje van dit en een beetje van dat. We tuinieren vooral met de natuur mee. Door te kijken en mee te gaan, en vooral niet teveel te willen, onthoud je jezelf van vlekken in je nek en creëer je een natuurlijke tuin. Zo is onze tuin voorzien van een dikke laag rivierklei. Zeer vruchtbaar! Maar een idyllische bloemenweide zal je hier niet kunnen inzaaien. Dus doen we het met planten die het hier wel goed doen. We kijken naar onze omgeving, de grond en het tuinklimaat. Verder natuurlijk geen gif en kunstmest. Onze tuin is circulair. Wat er af komt gaat er weer in. Elk takje, blaadje en poepje.’’

Ik gebruik nooit handschoenen. Ik wil voelen

Ondanks het harde werken zouden Mariëlle en Gerbrand niets anders willen. ,,Het is mijn leven. Ik ben een van de weinige mensen die gaat wandelen of werken in de stromende regen. Heerlijk! Ik voel me goed met mijn handen in de aarde. Ik gebruik nooit handschoenen. Ik wil voelen, ruiken en proeven! Ik hou ervan buiten te zijn’’, vertelt Mariëlle, die op sociale media verklapte dat uiteindelijk ook Gebrand tot het groene leven heeft weten te bekeren. ,,Haha, niet echt hoor! Nee, we zijn beide polderkinderen, dus opgegroeid in een dorp in de polder. Kaplaarskinderen noemen we dat hier. Alleen moest hij bij terugkomst in Nederland gaan werken en het geld verdienen, terwijl ik me met de tuin bezig hield. Uiteindelijk heeft hij zich geschoold tot hovenier en heeft de stap durven maken om totaal iets anders te gaan doen. Nu werkt hij als zelfstandige natuurlijke tuinman. Geen aanleg, tenzij eco, maar puur onderhoud. En verder is hij 3 dagen op de Mengelmoestuin werkzaam. We vinden het heerlijk om samen te werken. Ons grootste besef is dat alles wat wij op de tuin hebben niet van ons is. We mogen het planten en ervan oogsten maar we kunnen het niet bezitten. Alles leeft volgens de eigen regels. Wij mogen er onderdeel van zijn en ervan genieten.’’

Dwalen door de Mengelmoestuin

Mariëlle en Gerbrand openen iedere vrijdagmiddag van 12.00 tot 17.00 uur hun Mengelmoestuin voor publiek. Je kunt dan met een plattegrondje heerlijk langs alle groene plekjes dwalen en met een potje plukthee even genieten van de omgeving. Van maandag tot en met donderdag geven zij op afspraak ook rondleidingen door de tuin voor groepen. Kijk voor meer informatie op hun website mengelmoestuin.com.

Het volledige artikel is te lezen vanaf pagina 71 in editie 8 van Klein Wonen Magazine