In onze sociale kring zijn we de enigen die tiny wonen. Eerlijk toegevend, we zitten nogal in een bubbel van mensen die gewend zijn dat elke stap vooruit er een naar groter, beter en meer moet zijn. Het lijkt een kijk op vooruitgang ingegeven door gewoonte. Een gewoonte die ons als maatschappij vooruit duwt en heel ver heeft gebracht, maar duwt deze gewoonte ons nu niet langzaam naar de afgrond?
Ik hoorde laatste van een poll die was gehouden met de vraag: ben je bereid de verwarming 2 graden lager te zetten om bij te dragen aan de oplossing van het klimaatprobleem? De meerderheid antwoordde met nee. Het stemde me op z’n zachts gezegd treurig, Er wordt niet gevraagd wil je radicaal veranderen om klimaatverandering tegen te gaan? Nee, de vraag was wil je met iets minder genoegen nemen om jouw leefklimaat te behouden? Het illustreert mijns inziens hoe moeilijk het is voor mensen om terug te gaan naar minder als ze een bepaalde standaard hebben bereikt.
Iets is niet groot of klein
Het gevoel ergens recht op te hebben, omdat anderen om je heen het ook hebben, of het gevoel om iets echt nodig te hebben omdat je het eerder ook had, zit er diep in. Het gekke is alleen dat waar je denkt recht op te hebben of wat je denkt nodig te hebben niet vanuit jezelf ontstaat, maar vooral bepaald wordt door je culturele achtergrond en de mensen om je heen. Iets is immers niet groot of klein, veel of weinig, duur of goedkoop. Het is dat ten opzichte van iets anders, van wat iemand anders heeft of van wat je gewend bent.
Ruimte voor heroverweging
Waar gaat ze naar toe met dit punt, vraag je je af. Het feit dat er zoveel arbitrair en omgevingsafhankelijk is, is een goede zaak. Het betekent namelijk dat er heel veel ruimte is voor heroverweging! We horen onze vrienden geregeld zeggen mijn kinderen hebben wel echt de ruimte nodig hoor, maar waarom is het rijtjeshuis met 3 verdiepingen nu dan wel voldoende? Waarom niet groter? Er zijn genoeg plekken op de wereld waarbij 150 m2 nog steeds als klein wordt gezien en andersom waarbij onze 32 m2 niet tiny wordt genoemd. Ik vraag me dus wel eens af of mensen de vraag wat is normaal om nodig te hebben in mijn situatie (laat me niet beginnen over normaal) van zich af kunnen schudden en echt stil kunnen staan bij wat heb ik nodig?
Onze conclusie met veel minder te kunnen leven heeft ons zoveel gegeven. We deden de spullen weg en kregen er ruimte voor terug. Ongekende ruimte, in tijd, in geld, in mogelijkheden en in ons hoofd. Ik gun het iedereen. Dus laten we vooruit gaan, maar met een stap terug, voor nu, voor later, voor onszelf én voor iedereen die na ons komt.
