Al vanaf haar zeventiende woont de inmiddels 65-jarige Anita Kroon klein en zij zou niets anders willen. Een klein huisje in de natuur speelt wel eens door haar hoofd, maar eigenlijk woont zij samen met partner Gerry prima tussen de mensen in een van de oude vissershuisjes achter de Volendamse dijk. Als zij even rustig willen wonen trekken zij erop uit met hun VW-busje. ,,Die is ook ingericht als tiny house. Ik ben nu eenmaal dol op klein wonen!’’
Terwijl op de Volendamse dijk de toeristen elkaar verdringen in de winkeltjes en op de terrassen is het even verderop benedendijks heerlijk rustig. Daar staat aan een van de vele sloten die het dorp rijk is het in vrolijk blauw geschilderde huisje van Anita en Gerry. Een toeristische attractie is hun stulpje niet echt. ,,Dat valt wel mee. De meeste toeristen lopen over de dijk en zien het hele huisje niet. Degenen die de moeite nemen om achterlangs te lopen zien het wel en fotograferen het ook. Er zijn ook enkele gidsen die ons huisje in hun praatje meenemen. Geen probleem, want ze blijven aan de overkant van de sloot’’, aldus Anita, die de aandacht soms ook wel leuk vindt. ,,Ik raak wel eens met een enkele toerist aan de praat. Als het leuke mensen zijn, die echt geïnteresseerd zijn, dan laat ik ze de binnenkant zien. Erg grappig!’’
Tekst gaat verder onder de foto’s.
Eenvoud is kenmerk van het ware
Als je het 4,5 bij 4,5 meter tellende huisje binnenkomt is er in het halletje een steile houten trap naar de bovenverdieping met een later aangebrachte dakkapel. Daarin is het werkhoekje met bureau, laptop en printer. De overige ruimte is ingedeeld als slaapruimte en atelier met een bergkast waarin ook de wasmachine staat. Drogen gebeurt aan een wasrekje boven het trapgat. Beneden is de woon- en eetkamer plus keuken één ruimte, terwijl de badkamer in de uitbouw is gerealiseerd. ,,We hebben alles efficiënt ingedeeld en ingericht met zowel gekocht als zelf op maat gemaakt meubilair, zoals de keuken, het bankstel, de salontafel en het bed boven’’, vertelt de geboren Amsterdamse, die niet echt ruimte hoeft te besparen. ,,Ik heb gewoon niet zoveel spullen nodig. Mijn kinderhand is gauw gevuld en eenvoud is het kenmerk van het ware, hè? Gerry huurt voor opslag van zijn gereedschap trouwens wel een OK-box, want daar heeft ons huisje geen ruimte voor.’’
Tekst gaat verder onder de foto’s.
Grote huizen, grote zorgen
Anita heeft altijd al klein gewoond. Haar eerste woning was klein en dat is nu nog steeds het geval. ,,Gewoon omdat ik klein wil wonen. In 1986 heb ik dit huisje gekocht om relationele redenen. Na het opknappen ben ik er in 1991 definitief gaan wonen. Alleen. Gerry woont er sinds 2005. Samenleven met z’n tweetjes is trouwens wel een kunst hoor, we kunnen elkaar af en toe best in de weg zitten’’, aldus de vormgeefster, die nooit zal overwegen groter te gaan wonen. ,,Geen sprake van! Mijn motto is altijd geweest: grote huizen grote zorgen, kleine huisjes kleine zorgjes en een slimme meid is op alles voorbereid. Die visie staat nog steeds recht overeind. Zeker nu. Ik ben klein begonnen en ik zal zo eindigen. Je kunt maar op een vierkante meter tegelijk zitten, de rest is ruimtelijke ballast.’’
Tekst gaat verder onder de foto.
Twee gezinnen met varken
Dat klein wonen niet alleen van de huidige tijd is, maakt het Volendamse vissershuisje van Anita wel duidelijk. Aannemer Bartus Steur bouwde dit tiny house in 1868 voor zeshonderd gulden. ,,Sinds die tijd hebben er vele mensen korte of langere tijd in gewoond. In de oorlog zelfs twee gezinnen en een varken, is mij verteld. Na de oorlog zijn de omliggende kleine huisjes, die onderaan de dijk stonden afgebroken en vervangen door nieuwbouw tegen en op de dijk. Deze huizen kijken uit over de Gouwzee. Aan het Noordeinde staan nog een stuk of vier van deze vissershuisjes en in het Doolhof staan zelfs een paar nog kleinere huisjes, net als in de Oude Kom’’, weet Anita.
Tekst gaat verder onder de foto’s.
Monument
Op de gevel van haar blauwe huisje prijkt een bordje van gemeentemonumenten. Daar is Anita erg mee in haar sas. ,,Het is op mijn eigen verzoek en tot grote vreugde tot gemeentemonument verheven. Zo wordt het dan tenminste beschermd en als erfgoed behouden voor het nageslacht. Volendammers breken die ouwe meuk het liefst af. Restricties heb ik niet, want er hoeft aan het huisje niets veranderd te worden en voor onderhoud heb ik geen toestemming nodig.’’
Tekst gaat verder onder de foto.
Reizen
Op FaceBook reageerde Anita onlangs op ons artikel over idyllisch wonen bij de boer met een foto van haar Volendamse huisje en de opmerking ik woon ook klein, heerlijk tussen de mensen. Wil zij hiermee aangeven dat zij er niet aan moet denken om rustig in het groen klein te wonen? ,,Oh jawel hoor, we hebben wel eens zitten filosoferen om in Noord-Portugal in de bergen te gaan wonen in the middle of nowhere. Maar we willen ook heel graag reizen. Met onze Volkwagenbus, die ook is ingericht als tiny house, kunnen we overal wonen en zolang als we willen! Als we daarmee op reis gaan dan woont er een kattenoppas in ons huisje. Kunnen die ook een paar weken ervan genieten. Dus voor ons is het en/en in plaats van of/of.’’
Tekst gaat verder onder de foto.
Ideaalbeeld
Anita ziet de hernieuwde belangstelling voor kleine woningen in ons land vreugdevol aan. ,,Ik kan het ook iedereen aanraden. Vooral jonge mensen met andere levensvisies en mensen die geen kinderen willen of hebben, maar ook ouderen die van al die grote, dure, bewerkelijke steenpuisten vol met overbodige spullen af willen.’’ Zij vindt het dan ook jammer dat er in Volendam nauwelijks wordt gesproken over tiny house-projecten in het dorp. ,,Dat zou voor een hoop jonge mensen de kans om zelfstandig te kunnen wonen enorm vergroten. Maar er heerst hier nog steeds een ideaalbeeld van een groot eigen huis met een enorme keuken van tig mille, een dikke SUV voor de deur en dag en nacht werken voor de bank, waarvoor men zonder ergens rekening mee te willen houden het liefst al het omliggende groen wil volstorten met beton.’’
