Ineens stond ‘ie daar. Het huisje dat 2 dagen ervoor uit een televisiestudio was gerold en op een dieplader naar de polder was vervoerd. Wat een rollercoaster was het geweest. En nu begon het eigenlijk pas echt. Ons tiny house-leven.
Toen Boy en ik elkaar net kenden, woonde ik met 2 vriendinnen in een appartement in het centrum van Amsterdam. We werkten allemaal al, maar een eigen huis was als starter niet te betalen en het was ook veel gezelliger zo. Ik had een kamer van 16 m2. Boy bleef steeds wat langer hangen op m’n kamer en al vrij snel is hij niet meer weggegaan. Waar hij was, was ik en waar ik was, was hij. We hadden altijd ruimte over. Het was nogal een openbaring dat we aan zo weinig ruimte genoeg hadden. Het zaadje werd geplant. We kochten ons eerste huis, werden verliefd op de tuin en het was met 64m2 meer dan groot genoeg. Te groot eigenlijk.
Het voelde als thuiskomen
Ondertussen groeide het zaadje uit tot een serieus tiny house-plan. Ik verslond alles wat er te vinden was over tiny wonen en ik kwam geregeld aan gestuiterd bij Boy als ik weer iets moois had gezien. Omdat ik nogal impulsief ben en wel duizend plannen maak, nam Boy me eerst niet erg serieus. Daarnaast is hij een dieseltje. Ik kreeg een bemoedigende glimlach, maar daar moest ik het mee doen. Toen ik er maar niet over ophield, over dat klein en buiten wonen, kwam het dieseltje langzaam maar stellig in beweging tot ook hij niet langer te stoppen was. We gaan tiny wonen! Nou, die beslissing was bepaald niet de moeilijkste stap in het proces. Jaren hebben we gezocht naar een plek, gesprekken gevoerd, clubjes bijgewoond, brieven geschreven, lid geworden van Facebookgroepen en gemeenteraden bezocht totdat daar zomaar een reactie kwam van Roggebotstaete. Kom maar langs, dan kijken we of het klikt. Het voelde als thuiskomen, ook al waren we er nooit eerder geweest.
We lieten alles los wat we van tevoren hadden bedacht
Een peuter later en een baby op komst, hadden we ineens een plek. Halleluja! Maar hoe gingen we nu bouwen? Ik kon mijn eigen voeten niet eens zien en Boy, die kon vooral in theorie goed klussen! De timing was op z’n zachts gezegd onfortuinlijk. Hier komt de televisiestudio terug in het verhaal. We deden mee aan het programma Tiny House Battle. We lieten alles los wat we van tevoren hadden bedacht en legden ons lot in handen van de bouwers. Het was een tiny gok, maar we wonnen groots. We kregen ons droomhuis met een openslaande keuken! En ineens stond ‘ie daar. Op landgoed Roggebotstaete. Ons eigen tiny house. Met plek voor 4, off-grid en nog lang niet af maar hij stond daar wel. Te shinen.
Kijk voor meer artikelen in ons Klein Wonen Magazine 15,
KLIK HIER voor een gratis download.
