Als de eerste tekenen van een burn-out zich aandienen besluit Marit de Ridder haar leven drastisch om te gooien. Weg met alle zekerheden en alles op een avontuurlijk en vrij leven. Ze koopt een ruime bestelbus als onderdak en trekt frank en vrij Europa in. Nu bijna een jaar later heeft zij nog geen moment spijt van haar nomadenbestaan.
Het is voorjaar 2020. Het coronatijdperk is net begonnen en Marit zit als zo vaak na een lange werkdag als gemeentelijk beleidsadviseur uitgeput op de bank voor de tv. Het is niet de eerste keer dat zij zich op zo’n moment afvraagt of dit nu alles is in het leven. ,,Voor mijn gevoel werkte ik alleen maar om de hypotheek van mijn huis en alle andere bijbehorende vaste lasten te betalen. Ik heb altijd al van reizen en avontuur gehouden, maar op een gegeven moment waren die 2 à 3 weken per jaar niet genoeg meer.
Op weg naar het onbekende
De eerste verschijnselen van een burn-out dienden zich aan en ik besloot het roer radicaal om te gooien Dat hield wel in dat ik bepaalde zekerheden als een vast inkomen, een eigen huis en veel spullen zou opgeven’’, vertelt de 46-jarige Friezin uit Hennaarderadeel. ,,Dat was in het begin niet makkelijk, maar hoe meer spullen ik wegdeed, hoe meer vrijheid ik begon te ervaren. Je hoeft er niet meer aan te denken, ze te verzekeren en te onderhouden. Dat lucht op en maakt het leven een stuk minder gecompliceerd, Het is ook een vreemde gewaarwording wanneer je de sleutels van je huis overhandigt aan de nieuwe eigenaren en de voordeur voor de laatste keer achter je dicht trekt, terwijl je zelf geen sleutels hebt van een nieuw huis, maar met knikkende knieën in je kleine camperbusje stapt. Op weg naar het onbekende.’’
Heel onbekend is de start van haar vrije leven met haar honden Marte en Mika echter niet. Door de lockdown bivakkeert Marit de eerste 2 maanden achter een schuur in de achtertuin van een vriendin. ,,Dat was wel even slikken, maar ook een goede manier om te wennen aan de bus. Vanaf september vorig jaar ben ik gaan reizen door Europa. Ook dat was in het begin erg spannend. Vooral het vrij staan. Ik had het waarschijnlijk ook niet gedurfd als ik mijn honden niet bij me had. Behalve veel liefde en warmte, geven zij ook een stuk veiligheid.
Het is allemaal vrij eenvoudig
Marit’s nieuwe thuis is een Renault Master uit 2006, omgebouwd tot camper met een vast dwarsbed achterin, een keukenblokje met een kraantje, een losstaand gaskooktoestelletje en een dieselkacheltje. Het heeft een stel zonnepanelen op het dak met een kleine huishoudaccu en omvormer. De bus is geïsoleerd en is van binnen met hout betimmerd. ,,Ik maak gebruik van een droogtoilet en als ik warm water nodig heb, dan warm ik wat water op in een pannetje op het gasstelletje. Voor de kleine wasjes maak ik gebruik van een stroomloze voetpedaalwasmachine. Het beddengoed en grotere kledingstukken was ik om de zoveel weken een keer in zo’n wasmachine waar je wat muntgeld ingooit.’’ Het interieur is simpel, maar efficiënt ingericht. ,,Ik heb een bed om in te slapen en een bankje om op te zitten. Het is allemaal vrij eenvoudig. Als er iets stuk gaat, is het tenminste ook relatief eenvoudig om het op te lossen. Dat geeft ruimte, niet alleen in financiële zin, maar ook in je hoofd.’’
Het bezitten van weinig vindt Marit een verademing. Ze mist alle luxe die ze in haar koopwoning gewend was geen moment. ,,Ik heb weinig spullen; 2 pannetjes, een koekenpannetje, 2 vorken, 2 messen, 2 lepels, 2 plastic wijnglazen en een opvouwbaar theepotje. Al mijn keukenspullen, zoals een blender, tosti-ijzer, keukenmachine, waterkoker en magnetron heb ik niet meer. En het gekke is dat ik ze ook niet mis. Iets opwarmen kan in een pannetje en iets bakken kan in een koekenpannetje. En in de buitenlucht smaakt het vaak nog beter ook. Een koelkast mis ik ook niet. Wat groente en kaas houd ik vers in een koeltas, die tegen mijn watertankje aanstaat. Ik heb geen melk, yoghurt of boter meer en dat scheelt weer in de kilo’s’’, lacht zij.
Soms mis ik mijn huis en de vastigheid van mijn werk
Inmiddels is het echt haar kleine huisje op wielen geworden met nog wel enkele persoonlijke spullen uit haar vorige leven. ,,Zo heb ik nog 2 houten hertjes uit de kerstboom, de handdoekenhaakjes uit de keuken, een hanglampje uit de woonkamer, een houten versiering uit de slaapkamer en 2 plantenhouders, die voorheen aan mijn schuur hingen. Boven het aanrechtje hangen wat foto’s, tekeningen en magneten van de plekken waar ik tot nu toe ben geweest.’’ Het zijn herinneringen, waarbij Marit soms nog heel even stil staat bij haar voormalige drukke bestaan. ,,Hoewel ik soms mijn huis en de vastigheid van mijn werk mis, heb ik geen spijt van mijn keuze om in een bus te gaan wonen. Met het geld van de verkoop van mijn huis en een kleine afkoopregeling van mijn werk kan ik de komende jaren mijn nomadenbestaan bekostigen. Ik maak me ook geen zorgen over de toekomst meer. Er komt vast wel iets op mijn pad.’’
Momenteel zwerven Marit, Marte en Mika heerlijk rond in Zweden, waar de kersverse nomade nog een maandje werkt als vrijwilliger op een off-gridboerderij. ,, Daar ben ik druk geweest met het bouwen van massief houten logs op de traditionele Zweedse manier en het onderhouden van een permacultuurtuin.’’
De nomadenavonturen van de 3 M’s beschrijft Marit regelmatig op haar blogsite Nomarit. Dat zij zich nu als een vis in het water voelt blijkt wel uit een van haar fraaie schrijfsels. Ik zit op een opklapkrukje met mijn rug tegen de voorkant van de bus geleund. Een kop thee staat naast me op de grond en er ligt een opengeslagen boek op mijn schoot. Ik sluit mijn ogen en laat de zon mij opwarmen. Het dringt door tot in mijn kern en ik voel de lagen stress en ander oud vuil laag voor laag van mij afvallen, totdat alleen het hier en nu nog overblijft. Het is alsof er een diepe mist wegtrekt en ik de dingen om mij heen veel beter van elkaar kan onderscheiden. Deze diepte van ontspanning is mij vreemd. Ik kan me niet herinneren dat ik dit ooit voelde toen ik nog een baan had, een huis en alle andere verplichtingen die daarbij hoorden. Nu heb ik geen huis meer, geen baan en geen inkomsten. En nu kan ik eindelijk loslaten en ontspannen. Ik voel me rijk.
Foto’s: ©Marit de Ridder
Een volledige versie van dit artikel verscheen ook in editie 13 van Klein Wonen Magazine
