Toen ik mijn moeder vertelde dat we tiny gingen wonen, samen met onze kindjes, was haar eerste bezorgde reactie voor hen hoef je dat niet te doen. Dat was overigens ook haar reactie toen we twee jaar daarvoor vertelden dat we vijf weken met onze oudste, toen vijf weken oud, in een camper door Europa gingen rijden. Misschien had ze wel gelijk. Moet je dit wel doen met kindjes?
De campertrip was fantastisch en onze kleine man was vooral de hele tijd dicht bij ons, vijf weken lang. We misten niks en hadden geen extra ruimte nodig. Het was juist heel praktisch en makkelijk in onze kleine bus. We hadden alles bij de hand, konden gaan en staan waar we wilden. We voelden ons vrij. Maar dit was maar vijf weken. En bovendien hadden we vakantie. Hoe zou het nou zijn om met een kindje, laat staan twee, echt zo te wonen. Ondanks dat de woorden van mijn moeder deels door de campertrip waren ontkracht, deden ze me twijfelen. Is het niet egoïstisch om dit te kiezen?
Tekst gaat verder onder de foto
Je kind is waar jij bent
Ik besloot contact te zoeken met een jongen, die al met zijn vriendin en hun twee jarige zoontje tiny woonde. Ik vroeg hem of hij eerlijk kon antwoorden op de vraag of het eigenlijk wel leuk was voor kinderen en of het te doen was in zo’n kleine ruimte. Hij gaf me het beste antwoord, wat ik nog steeds met een glimlach op mijn gezicht in huis bevestigd zie. Hij zei: als jij in de keuken staat te koken, waar is je kind dan? Aan mijn been, antwoordde ik lachend. En als jij in de kamer op de bank zit, waar is jouw kind dan? Voor mij op de grond aan het spelen, antwoordde ik. Precies!, riep hij. Hij is waar jij bent. Kleine kindjes willen vooral zijn waar jij bent. Ze hebben geen ruimte nodig, ze hebben jou nodig. We kletsten nog wat en even later hing ik opgelucht op. Ik zette mijn twijfels opzij en ons plan door. Ik stelde mijn moeder gerust en haar twijfels maakten plaats voor trots.
Tekst gaat verder onder de foto
Heerlijk
We wonen inmiddels al bijna anderhalf jaar met onze twee kleine mannen op 32m2 en het is heerlijk. Ze zijn altijd dichtbij, hebben veel ruimte buiten en genoeg speelgoed om mee te spelen. Daarnaast denk ik er steeds vaker aan dat ik ze op deze manier alles geef wat ik, omwille van de tijdsgeest, misschien wel nooit gehad heb, zoals ouders doen. Ik wil ze de liefde voor de natuur geven, bescheidenheid in wat ze nodig hebben, rust en tevredenheid met wat er al is, bewustzijn voor onze leefomgeving, het idee dat meer niet altijd goed en al helemaal niet nodig is. Wat ik wel meekreeg thuis en wat ik ook wil doorgeven is creativiteit, geluk uit kleine dingen, vindingrijkheid, zelfvertrouwen, plezier en liefde. Allemaal dingen die niets te maken hadden met de ruimte in ons huis, de hoeveelheid spullen die we hadden of hoeveelheid geld dat er was.
Tekst gaat verder onder de foto
Mijn moeder had gelijk
Dus op de zoveelste opmerking van mensen om me heen die zeggen maar kinderen hebben toch ruimte nodig?, wil ik graag zeggen: je hebt gelijk. Ruimte om zich te ontwikkelen, te vallen en op te staan, te leren en te groeien en bovenal zichzelf te worden en te zijn. Hoort fysieke ruimte daar nou echt bij? Wij geloven van niet. Misschien hebben ze straks als ze groter zijn wel wat privacy nodig, een eigen plek, maar daar bedenken we wel wat op. Mijn moeder had gelijk, denk ik terwijl mijn kindjes naast mij op de bank zitten te spelen. Voor de kinderen hoéven we het niet te doen, maar wat fijn voor hen dat het wel gelukt is.
